Արժեքներ

Ըստ առաջնահերթության դասավորիր նշված արժեքները. -հիշողություններ անցյալի մասին՝ նկարներ, ծանոթներ, հին ընկերներ – սեփական տարածք. «իմ» իրավունքների պաշտպանություն օրենքի սահմանում -բարոյական շահ -ինձնից փոքրերի, թույլերի պաշտպանություն, ընկածին (ով էլ լինի) չհարվածելու սկզբունք, օգնության կարիք ունեցողին՝ օգնություն առանց նրա խնդրելու -նյութական շահ -սեփական տարածք. «իմ» իրավունքների պաշտպանություն ամեն գնով մայր, հայր, ընտանիք, հարազատների նկատմամբ ուշադրություն, հոգատարություն

Սասնա ծռեր շարադրություն

Խոսքի բանավոր փոխանցման ձևը վաղուց եղել է մարդկային հասարակությունների անբաժանելի մասը՝ ծառայելով որպես մշակութային ժառանգության պահպանման, գիտելիքի փոխանցման և հավաքական ինքնությունների ձևավորման միջոց:  «Սասնա ծռեր» էպոսը` հայկական ազգային նվիրական էպոսը, վկայում է բանավոր խոսակցության մնայուն ուժի մասին կրթական և մշակութային ավանդույթների պահպանման և շարունակական պահելու գործում:  Մշակութային ժառանգությունը ներառում է հավատալիքները, ավանդույթները, սովորույթները և արտեֆակտները,

Բանաստեղծական կայուն ձևերը Չարենցի ստեղծագործություններում

Բանաստեղծական կայուն ձևեր , տաղաչափական որոշակի օրինաչափությամբ կառուցված բանաստեղծական ձևեր։ Առավել հայտնի բանաստեղծական կայուն ձևեր են սոնետը, հայրենը, քառյակը։ Սոնետ Բանաստեղծական կայուն ձևերից ամենատարածվածը սոնետն է։ Սոնետը 14-տողանի բանաստեղծություն է՝ կազմված սկզբում երկու քառատողից և ապա երկու եռատողից։ Մշակվել են սոնետի հանգավորման տարբեր ձևեր, որոնցից առավել գործածական է այն տեսակը, երբ քառատողերը հանգավորվում են օղակաձև

Նավզիկե

Նավզիկեն փեակների արքա Ալքինոոսի դուստրն էր: Դեպի Իթակե նավարկելիս նավաբեկության պատճառով ալիքները Ոդիսևսին նետում են փեակների կղզի: Նավզիկեն գտնում է կիսամեռ Ոդիսևսին, նրան ներկայացնում հորը, ինչից հետո պարզվում է, թե ով էՈդիսևսի, եւ արքայի օգնությամբ նա շարունակում է նավարկել դեպի հայրենիք: «Նավզիկե» պոեմը սկզբից կարդալով կարելի է նույնիսկ պատկերացնել, որ Չարենցի այդ «Նավզիկեն» իրական մարդու

Սրտիս ուզած տեղը միակ…

Իմ սրտի ուզած տեղը մի տեղ մարդկանցից հեռու սարերի մեջ է, կամ փոքր սկանդինավյան գյուղում է։ Ինչ-որ գրավիչ բան կա սարեր փախչելու գաղափարի մեջ՝ հեռու քաղաքային կյանքից, քաղաքականությունից և կռիվներից։ Պատկերացրեք ինքներդ ձեզ շրջապատված  անտառներով և բնության ձայներով: Կապը կորցնելով մարդկանց հետ հնարավոր է լինում վերջապես տեսնել այն, ինչը երբեք չէր երևա ուրիշ դեպքում։ Սկանդինավյան

Վահան Տերյան «Ոսկի հեքիաթ»

Հոգնատանջ սրտով նստեցի մենակԱշխարհում աղոտ,Անհայտ կողմերի մութ ճանապարհին,Ավեր շենքերի մոխիրների մոտ,Աշնան օրերի գունատ մահացողԾաղիկների մեջ, ցուրտ հողի վրա,Ծանր երկնքի տաղտկորեն լացողԱնձրևների տակ. —Մոռացա բոլոր հոգսերն առօրյա,Ցանկություններըս ապարդյուն ու սին,Անմիտ և ունայն տենչերիս ուղին,Սուտ վարդերն ու սուր փշերը նրաՄերժեցի ընդմիշտ, մատնեցի մահին,Անդարձ մոռացա…Եվ խավարն անհուն, գիշերն անթափանցԻր լայն թևերը փռեց իմ վրա…Լուսեղեն և սուրբ սիրո երազըԽավարչտին

«Հայատառ թուրքերենը» Հ. Թումանյան

Աղբյուր Տեքստը խոսում է այն մասին, թե ինչպես են տարբեր ազգեր ազդում միմյանց վրա իրենց լեզվի, գրականության և մշակույթի միջոցով:  Այն ասում է, որ ուժեղ ազգերը մեծ ազդեցություն են ունենում թույլերի վրա՝ աստիճանաբար նրանց նմանեցնելով ժամանակի ընթացքում:  Դա այդ ժամանակ ավելի արագ էր տեղի ունենում ժամանակակից տեխնոլոգիաների շնորհիվ, ինչպիսիք են գնացքները, հեռագրերը և հեռախոսները, որոնք

«Ձոն»

Հայերը սրբագործել են սոսին և բարդին։ Սոսիի մասին հիշատակում է Մովսես Խորենացին։ Նա գրում է, որ Արա Գեղեցիկի մահից հետո մնում է նրա որդին՝ Անուշավանը, որին անվանում էին Սոսանվեր, որովհետև նա նվիրված էր Արմավիրում գտնվող Սոսյաց անտառին, որը պաշտամունքի վայր էր։ Անտառում աճել են հիմնականում սոսիներ։ Սոսի ծառը հայ ժողովրդի մոտ հայտնի է նաև չինար

Լևոն Շանթ և դրամայի տեսակներ

Լևոն Շանթը( Լևոն Նահաշպետյան) ծնվել է 1869 թվականին, 19-րդ դարի վերջի և 20-րդ դարի սկզբի հայ ականավոր դրամատուրգ, բանաստեղծ և հասարակական մտավորական էր։ Նրա գրական ստեղծագործությունները վճռորոշ դեր են խաղացել հայ մշակութային և ազգային վերածննդի գործում։ Շանթի «Հին աստվածները» պատմական դրաման առանձնանում է որպես միաձուլելով առասպելաբանական տարրերն ու պատմական պատմությունները՝ բացահայտելու հայ ժողովրդի մշակութային ինքնությունը:

Հակոբ Պարոնյանի ասույթներ

Հակոբ Պարոնյանը (նոյեմբերի 19, 1843, Ադրիանապոլիս – մայիսի 27, 1891, Կ. Պոլիս) հայ գրող-երգիծաբան և լրագրող է եղել, 19-րդ դարի երկրորդ կեսի հայ գրականության, հատկապես ռեալիստական արձակագրության ամենանշանավոր դեմքերից մեկն է համարվում։ Համբույրներն սիրո քերականության միջնակետերն են: Չեմ կարող նրա այս ասույթին ինչ որ ուժեղ մեկնաբանություն տալ, բայց կարող եմ ասել, որ գեղեցիկ է ասված,