Tra i tanti dolci italiani tipici del Natale, il
Pandoro è uno dei più famosi, insieme con
il Panettone.
Il Pandoro è un dolce molto soffice a
forma di stella. Nasce alla fine del 1800
nella città di Verona dalle abili mani del
pasticcere Domenico Melegatti.
Nella sua pasticceria Domenico Melegatti
ha l’idea di preparare un dolce di Natale
molto morbido e decide di ispirarsi alla
tradizione della sua città, Verona.
Melegatti prende spunto da una antica
ricetta veronese, ma fa piccole modifiche
per rendere il dolce più soffice: aggiunge
uova e burro ed elimina la copertura di
mandorle e zucchero.
Melegatti inoltre si rivolge al pittore Angelo Dall’Oca Bianca per creare uno stampo dalla forma
particolare. L’artista realizza un bellissimo stampo di metallo a forma di stella a otto punte.
Da subito il Pandoro è un grande successo ed entra a fare parte della tradizione natalizia italiana
insieme al Panettone. Cominciano però anche molti tentativi di imitazione, allora Melegatti chiede
e ottiene il brevetto1 il 14 ottobre del 1884.
Ma perché il Pandoro si chiama così? È Melegatti in persona a dare il nome al suo dolce. Si
racconta che, quando il garzone lo estrae dal forno per la prima volta, rimane sorpreso dal colore
dorato dell’impasto ed esclama in dialetto veronese: “Pan de oro!”. Da qui deriva il nome
“Pandoro” che oggi tutti conosciamo molto bene.
Pochissime persone riescono a fare in casa questo dolce, perché ha tempi di preparazione
lunghissimi: per ottenere un buon Pandoro occorrono infatti fino a 36 ore di lavorazione, almeno
10 ore di lievitazione e 7 impasti.
Իտալական Սուրբ Ծննդյան շատ բնորոշ աղանդերի շարքում
Պանդորոն ամենահայտնիներից է, պանետոնեյի հետ միասին:
Պանդորոն շատ փափուկ աղանդեր է
աստղի ձև ունեցոց։ Ծնվել է 19-րդ դարի վերջին Վերոնա քաղաքում՝ հմուտ ձեռքերով
հրուշակագործ Դոմենիկո Մելեգատիի կողմից։ Իր հրուշակեղենի խանութում Դոմենիկո Մելեգատին ամանորյա փափուկ աղանդեր պատրաստելու գաղափար էր ունենում և դրանից է ոգեշնչվում իր քաղաքի՝ Վերոնայի ավանդույթը։
Մելեգատին ոգեշնչվում է հնագույնից վերոնեսե բաղադրատոմսից, բայց փոքր փոփոխություններ է կատարում
աղանդերն ավելի փափուկ դարձնելու համար. ավելացնում է
ձվեր, կարագ, մաքրած նուշ և շաքար:
Մելեգատին նաև դիմեց նկարիչ Անջելո Դալլ’Օկա Բիանկային՝ հատուկ ձևի կաղապար ստեղծելու համար։ Նկարիչը ստեղծում է գեղեցիկ մետաղյա կաղապար՝ ութաթև աստղի տեսքով։
Պանդորոն անմիջապես մեծ հաջողություն ունեցավ և դարձավ իտալական Սուրբ Ծննդյան ավանդույթի մի մասը պանետոնեյի հետ միասին։ Այնուամենայնիվ, սկսվում են նաև իմիտացիայի բազմաթիվ փորձեր, ուստի Մելեգատին արտոնագիրը է ստանում 1884 թվականի հոկտեմբերի 14-ին։
Բայց ինչու՞ է Պանդորոն այդպես կոչվում: Մելեգատին ինքն է անվանում իր աղանդերին։ Այո՛, ասում է, որ երբ նա առաջին անգամ այն հանում է ջեռոցից, զարմանում է խմորի սկեգույն գույնից և բացականչում է վերոներեն բարբառով՝ «Պան դե օրո»։ Այստեղից էլ առաջացել է անունը «Պանդորոն», որն այսօր բոլորս լավ գիտենք։ Շատ քչերին է հաջողվում տանը պատրաստել այս դեսերտը, քանի որ այն շատ երկար պատրաստման ժամանակ է պահանջում։ Լավ Պանդորո ձեռք բերելու համար անհրաժեշտ է առնվազն մինչև 36 ժամ մշակում , 10 ժամ թթխմոր և 7 ժամ խմոր։
Քեթրին Աղաջանյան 